Per 1 januari 2015 is er een belangrijke wijziging voor de btw met betrekking tot digitale diensten (telecommunicatie-, omroep- en elektronische diensten).
Vanaf die datum worden digitale diensten namelijk altijd belast in het land waar de afnemer is gevestigd (op grond van het bestemmingslandbeginsel). Het maakt vanaf 2015 niet meer uit of die afnemer een particulier of ondernemer is. Het onderscheid tussen B2C en B2B vervalt dus voor btw digitale diensten. Het maakt ook niet uit of de afnemer binnen of buiten de Europese Unie (EU) is gevestigd.
Btw digitale diensten vanaf 2015
Vanaf 1 januari 2015 zijn vier situaties te onderscheiden met digitale diensten voor de btw:
- Afnemer (ondernemer of particulier) komt uit Nederland (NL) => NL ondernemer moet btw betalen
- Afnemer is ondernemer uit ander EU-land => verlegging van btw => NL ondernemer betaalt geen btw, maar buitenlandse afnemer betaalt btw in eigen land
- Afnemer is particulier uit ander EU-land => , NL ondernemer betaalt btw in EU-land van particulier
- Afnemer van buiten de EU (ondernemer of particulier) => NL ondernemer betaalt geen btw
Voor de tweede situatie is met ingang van 1 januari 2015 een handige faciliteit in het leven geroepen, de mini One Stop Shop (MOSS), waarmee u via de NL belastingdienst in alle andere EU-landen btw kunt betalen.
Tot 1 januari 2015 waren diensten verleend aan particuliere afnemers uit andere EU-landen met btw belast in NL.
Wat zijn digitale diensten?
Digitale diensten zijn telecommunicatie-, omroep- en elektronische diensten.
Telecommunicatiediensten
Volgens de belastingdienst gaan deze diensten over de transmissie, uitzending of ontvangst van signalen, tekst, beelden, geluiden of informatie via draad, radiogolven, optische of andere elektromagnetische systemen. Daarbij horen ook de overdracht en het verlenen van het recht om gebruik te maken van capaciteit voor een dergelijke transmissie, uitzending of ontvangst.
Hierbij worden als voorbeelden genoemd: telefonie, sms, toegang tot internet en voicemail.
Omroepdiensten
Het gaat om zowel radio- als televisieomroepdiensten.
Volgens de belastingdienst zijn dit diensten met audio- en audiovisuele inhoud, zoals radio- of televisieprogramma’s die door en onder de redactionele verantwoordelijkheid van een aanbieder van mediadiensten op basis van een programmaschema via communicatienetwerken aan het grote publiek worden aangeboden voor het gelijktijdig beluisteren of bekijken.
Elektronische diensten
Volgens de belastingdienst zijn dit diensten die over het internet of een digitaal netwerk worden geleverd. Ze zijn grotendeels geautomatiseerd en kunnen niet zonder informatietechnologie worden geleverd.
Als voorbeeld worden genoemd: online verkeersinformatie en weerberichten, online dagbladen en tijdschriften, online gegevensopslag, toegang tot of downloaden van software, gebruik van zoekmachines en online spelletjes.
Plaats van (digitale) dienst bepalen
Voor zowel particuliere als ondernemende afnemers van digitale diensten geldt vanaf 2015 dat de plaats van dienst de woonplaats of de vestigingsplaats van de afnemer is. Digitale diensten worden dus belast met btw in het land van de afnemer.
Omdat dit in sommige situaties lastig vast te stellen is, zijn er zogeheten bewijsvermoedens in de wet opgenomen:
- fysieke locatie
geldt als de dienst geleverd wordt op een bepaalde locatie zoals een WiFi-hotspot, telefooncel, internetcafé, restaurant of hotellobby - plaats van vertrek van personenvervoer
geldt als de dienst geleverd wordt aan boord van een schip, vliegtuig of trein, bij personenvervoer binnen de EU - plaats waar vaste lijn van particulier is geïnstalleerd
geldt als de dienst via een vaste lijn geleverd wordt - landencode van simkaart van particulier
geldt als de dienst via een mobiele telefoon geleverd wordt - plek waar decoder is, of plaats waar viewing card naar toe is gestuurd
geldt als voor de dienst een decoder of viewing card is vereist
Bovenstaande bewijsvermoedens zijn opgenomen om de administratieve lasten te beperken. Ze kunnen toegepast worden zonder dat nadere informatie bij de afnemer hoeft te worden opgevraagd.
